Kişkene Necip

Vatan KIRIM.

Baar günlerĭnĭñ bĭrsĭ edĭ. Men, derslerĭmnĭ çalışıp pĭtĭrgenden soñ oynamaq ĭşün üy aldına şıqqan edĭm. Abiyimmen qar suwında qayıq caldatacaq edĭk.

Bĭr taqta parşasın ekĭ başın uşlap ortasına yelken tĭktĭk. Başına kĭşkene bĭr bayraq yerleştĭrdĭk. Qayığımıznı suwğa saldıq. Bĭyaz qarnıñ temĭz suwı şaqıllarnıñ üstĭnden oynaqlap ağa, bĭzĭm qayıq buzlarğa urula-urula suw aqqan betke doğrı yüze edĭ. Bĭr vaqıttan soñra tátám üyĭñ aldına şıqtı.

— Necĭp kĭr üyge teraqay, dep baqırdı.

— Toqta bĭraz, men şĭmdĭ oynayman, dedĭm.

Tátám üyge kĭrdĭ. Bĭraz soñra onıñ yerĭne Mefküre Abla şıqtı da :

— Necĭp bĭr daqqa üşün üyge kĭrĭp şıq, paşam, dedĭ.

Mefküre Abla man, men bek arüw dost bolmasam da, o, balaban közlerĭn mağa doğrĭlap aytqanda kĭrmege mecbur boldım.

Men kĭrgende onlar menĭm resĭmler tĭzüwlĭ bolğan albumumnĭ aqtarıp otıra edĭler. Onlarnıñ qatına barmazdan ewel, Mefküre Abla:

— Necĭp kel mında, közĭm, mına şu güzel yasalğan şeşeknĭ mağa da resĭmlep bereqoy, bolır mı? dep albumdaqı bĭr güzel şeşeknĭ kösterdĭ. Men şeşekke qaradım da:

— Sağa ne vaqıt kerek o? dep soradım.

— Şĭmdĭ bolsa bek yahşı bolır edĭ. Arüw mĭ? dedĭ.

Mefküre ablanıñ güzel dawuşman aytqan bu “arüw mĭ” degen sözĭne men “arüw tuwıl dĭyamadım”:

Albumnı aldıma salıp ekĭncĭ bĭr káatke güzel şeşeknĭ resĭmlemege başladım. Mefküre Abla menĭm resĭmlegenĭme qarap tura, qaysı sızıqlar güzel şıqsa, o, güzel közlerĭmen külümsĭrep cesaret bergen dĭy etĭp mağa qarap ala edĭ. Şeşek yasalıp pĭttĭ. Lakĭn menĭm bu göñĭllĭ ĭşĭmden tez tez ayrılacağım kelmedĭ.

–Mefküre Abla şeşek sağa neşün kerek?

— Şewre ĭşlemege. Endĭ yasalıp pĭttĭ mĭ? Saw bol.

— Mına bu yerge başqa bĭr şeşek yasap salsaq neday bolır, Mefküre abla?

— Yasayabĭlseñ taa güzel bolır.

Men bĭrşĭy aytmay albümnĭ aqtarıp başqa bĭr şeşek tabıp onı da resĭmlep şığardım.

Bu ĭşnĭ yasayatırğanda Mefküre Abla mağa süygümen qarap:

— Bek köp teşekkürler, sağa közĭm. Kĭşkene qollarınman neday güzel şeşekler yasadıñ, dedĭ.

— Sağa kerek bolsa men bondan da güzel şeşekler qarap tabar, resĭmlep berermen, dedĭm de bĭraz qızarıp cuwurıp oynamağa şığıp kettĭm.

 

Fatih Emirhan’dan.

Okıma Kitabı, -3

Dinlemek için tıklayınız:

Fatih Emirhan (1886-1926) : Kazan Tatar edebiyatının en meşhur yazarlarındandır. Yukarıdaki kısa hikâye Kazan Tatarcasından Kırım Tatarcanın Dobruca Ağzına aktarılarak bir zamanlar Romanya’daki Tatar okul kitaplarında yer almaktaydı. Saim Osman Karahan tarafından yeniden düzenlenmiş ve seslendirilmiştir.

Yazıdaki alfabe Romanya’daki Kırım Tatarlarınca kullanılmaktadır. Resmî Kırım Tatar latin alfabesi için buraya bakınız.